جنوب ایران
قدمت ست در حواشي خليج فارس و درياي عمان به هزاره قبل از ميلاد برميگردد؛ در بدو ورود آريايي ها، حبشي هاي سامي نژاد آنجا زندگي ميکردند. داريوش بزرگ هخامنشي نيز به فرمانده دريايي اش گفته بود درمورد سکنه آنجا تحقيق کند. اما کتاب نوشته شده او ماندگار نشد و تاريخ تاريکتر ماند. مخارج کشورداري ما در طول تاريخ با غارت يا ماليات بوده است؛ و از آنجاييکه در جنوب، کشاورزي رونقي نداشته؛ بالطبع مالياتي هم درکار نبوده است؛ و با وجود ديرينگي زندگي در اين نقطه، پادشاهان جذب آنجا نشدند. و هيچ سلسله و دودماني نيز از خط ساحلي جنوب برنخاست. تاريخ ما يکبار از جدال شاه عباس با پرتغالي ها در بندر گمبرون و ديگري با جولان انگليسي ها در مناطق نفت خيز، متوجه جنوب شد. از دوره قاجاريه به بعد تواني براي غارت گري نبود، و به علت قحطي، ماليات بر زمين ها کفايت نميکرد. وقتش رسيد که از اجاره چاه هاي نفت تازه کشف شده و بنادر جنوبي، مخارج کشور داري -يا عيش و نوش شاهان- تامين شود؛ اهميت جنوب از اين زمان شروع شد. اوايل، کشورهاي خارجي از منابع جنوب بيشترين نفع را ميبردند و سپس با ملي شدن صنعت نفت سودش به دولت مرکزي رسيد؛ اما در هر دو دوره از منابع جنوب استفاده کردند و نسبت به مردم و شرايطشان بي تفاوت بودند.
امروز نيز بيشترين ميزان درآمد کشور از نفت و گاز و پالايشگاه هاي جنوبي و بيشترين صادرات و واردات هم از همين بنادر است؛ اما استان هاي جنوبي برای تخصيص بودجه در قعر جدول و در ليست استان هاي محروم صدرنشين است. اهالي جنوب با کمبودها و سختي ها مي سازند. نه تنها خودشان، بلکه درختان و حيواناتشان هم مستثني نيستند؛ نخلي که مي کارند به يکبار آب باران درسال قانع است و درختان حرا نيز با آب شور دريا زنده مي مانند و شترشان هفته ها بدون آب ميگذراند و از بوته هاي خار بيابان تغذيه ميکند. قناعت ويژگي جنوبي هاست اما سوء استفاده از آن و بي توجهي به شرايطشان، به دور از حق است. و پيامد اين بي انصافي پيدايش گروه هاي الاحوازيه و. است. براي مقابله با اين تندروي ها، به خشونت و بدبيني نسبت به جنوب نيازي نيست؛ با کمي توجه به اوضاع و احوال مردم منطقه مسائل حل خواهد شد. و اين را بدانيم، همه ما در يک محدوده جغرافيايي زندگي ميکنيم.
۲اسفند ۹۸
احساس تعلق که نداشته باشی گم میشی