لحظه ای از عمر کوتاهم به این فکر میکردم که چی میشد اگه؟ بر فراز معبد آخناتون بشینم و به اهرام ثلاثه و شترهایی که از کنار درختان نخل رد میشن نگاه کنم. یا کمی اون طرف تر در الجزایر بربرهارو ببینم و در صحرای باعظمت آفریقا کمی کنارشون زندگی کنم. و از بیشه زارهای کنگو که هنوز شیر، فیل، کرگدن و زیست میکنن دیدن کنم. به مکزیک و پرو برم تا معابد اقوام مایا و اینکا رو ببینم و به این فکر کنم که هزاران سال بدون ارتباط با قاره های دیگ چطور زندگی میکردن؟ (و رفتار مردم اون سرزمین رو با لاما بسنجم و ببینم اونا مث ما ایرانیا ایقد به شترشون اهمیت میدن که واحد شمارش انسان رو براش بکار ببرن!!). از جنگل های سرسبز و رود آمازون در برزیل که بگذرم به آسیا میام و اول به هندوستان سفر میکنم و اوضاع و احوال این سرزمین جذاب رو میبینم و اثار گورکانیان مسلمان که سالیان متمادی در این کشور هفتاد و دو ملت حکومت کردند رو نظاره میکنم.
بعدش از مکان های تاریخی و جغرافیای طبیعی میگذرم و به دیدن مردم چچنِ روسیه میرم و درمقابل شجاعتشون ادای احترام میکنم، مجذوب دف نوازی کردهای سنندج میشم، برای شنیدت شیلات عربی به اهواز میرم، برای سماع؛ با صوفیانِ ترکِ قونیه همراه میشم و در اخر با رقص شمشیر در کنار اهل جازان از اقوام جنوبی جزیره العرب رسالت زندگی خودم رو به پایان میبرم.
فرید کوشکی زاده
دی 98
احساس تعلق که نداشته باشی گم میشی